“Όσο πιο πολύ το γκάζι σου πατάς, πολύτιμη ενέργεια σκορπάς...”

Με αφορμή το άρθρο που διάβασα στο blog της αγαπητής zafeiroula, σχετικά με το μετρό, θα ήθελα να παρουσιάσω την αντίθετη άποψη, αυτών που τους αρέσει το συγκεκριμένο μέσο.

Προσωπικά μου αρέσει το μετρό, γιατί, καταρχάς, μείωσε απίστευτα τις αποστάσεις χωρίς να χρειάζεται να κάνεις την ίδια διαδρομή σε τριπλάσιο χρόνο. Έπειτα, δεν περιμένεις πολύ ώρα για να έρθει το μετρό – εκτός αν είναι σαββατοκύριακο, οπότε ο μέσος όρος αναμονής είναι μεγαλύτερος.

Με τη μπλε γραμμή του μετρό που φτάνει μέχρι το αεροδρόμιο μπορώ να υποδεχτώ τους φίλους μου που έρχονται από το εξωτερικό χωρίς να χρειάζεται να ξεκινήσω δυο ώρες νωρίτερα από το σπίτι μου όπως θα χρειαζόταν εάν έπαιρνα λεωφορείο – μιας και δεν οδηγώ. Με το μετρό διανύω την ίδια απόσταση μέσα σε 45 λεπτά.

Παράλληλα, ο κόσμος που μπαίνει στο συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο είναι καλύτερος σε σχέση με αυτούς που επιλέγουν το τρένο ή το τρόλεϊ Δεν είμαι ρατσίστρια αλλά δε μπορώ να βλέπω ζητιάνους και ναρκομανείς να ζητούν λεφτά για τη δόση τους. Μπορεί να μην είμαι καλά ψυχολογικά και δε θέλω να “ρίχνομαι” και άλλο αναλογιζόμενη τα κοινωνικά προβλήματα για τα οποία το κράτος ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ.

Πλέον κατά τη διάρκεια αναμονής του μετρό ακούς το νέο τραγούδι με οικολογικά μηνύματα, το οποίο ερμηνεύει διάσημη αοιδός. Δεν είναι ποίηση αλλά περνά ευχάριστα η ώρα με αυτό το χαζοχαρούμενο άσμα “Όσο πιο πολύ το γκάζι σου πατάς, πολύτιμη ενέργεια σκορπάς...”, ειδικά όταν ανυπομονείς να έρθει (το μετρό).

Όσον αφορά για το τι κοιτούν οι άνθρωποι έξω από το παράθυρο, η απάντηση είναι την αντανάκλαση του εαυτού τους, ένα είδος καθρέφτη που μπορεί να θεωρηθεί ναρκισσισμός όμως υπάρχει η πιθανότητα να κοιτούν ασυναίσθητα, βυθισμένοι στις σκέψεις τους και τις ανησυχίες τους...Προτιμώ να κοιτώ τις λάμπες που υπάρχουν κατά μήκος της σήραγγας παρά τη βρώμα που υπάρχει στους δρόμους της Αθήνας, ασχημαίνοντας μια πόλη που στα αρχαία χρόνια ήταν το λίκνο του πολιτισμού και αποδεικνύοντας πως οι νεοέλληνες χρείαζονται μαθήματα καλής διαχείρισης αυτών που κληρονόμησαν ή που υλοποίησαν τώρα.

Το μετρό είναι καθαρό και αυτό μαρέσει πολύ. Δίνεται προσοχή στην καθαριότητα – ίσως γιατί είναι ιδιωτικό..;- συγκριτικά με τα λεωφορεία που το κάθισμα είναι μαύρο από τη βρωμιά και στο πάτωμα είναι κολλημένες τσίχλες που ο αδιάφορος πολίτης δε φιλοτιμήθηκε να πετάξει στον κάδο σκουπιδιών.

Μαρέσει που βλέπω νέους να χρησιμοποιούν το μετρό, καθώς περνάει απο τα περισσότερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, να διαβάζουν τις σημειώσεις τους αγουροξυπνημένοι, ντυμένοι με το δικό τους στυλ και να γελούν δυνατά με την παρέα τους. Αντίθετα, στα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς το μεγαλύτερο ποσοστό είναι ηλικιωμένοι, οι οποίοι λόγω ηλικίας γκρινιάζουν, ψάχνουν αφορμή για να τσακωθούν και σε θεωρούν υποχρεωμένο να τους παραχωρήσεις τη θέση σου ακόμα και αν είσαι άρρωστος αλλιώς θα σε “κράξουν” δημοσίως.

Τέλος, δε θα μπορούσα να ξεχάσω τις γλυκιές φατσούλες των μικρών παιδιών που κοιτούν με θαυμασμό γύρω τους όταν ακούν την αναγγελία της επόμενης στάσης ψάχνοντας να δουν ποιος μιλάει όπως και από την ταχύτητα που αισθάνονται.